Την Παρασκευή, 23 Μαρτίου, προπαραμονή της εθνικής μας επαιτίου ο ΠΣΚ επισκέφθηκε την περιοχή του Ξηρομέρου για να γνωρίσει τη βασίλισσα των λουλουδιών, την ΠΑΙΩΝΙΑ, η οποία είναι απο τα αρχαιότερα και ομορφότερα αγριολούλουδα και που αποτελεί προστατευόμενο αυτοφυές είδος στην χώρα αλλά και την περιοχή μας.
http://www.youtube.com/watch?v=LDPXq44tzKU&feature=player_embedded
Μετά την επίσκεψη στο Βελανιδοδάσος Ξηρομέρου και τη γνωριμία με την παιώνια, τα μέλη κατευθύνθηκαν προς τη Μονή Λιγοβιτσίου για την συμμετοχή τους στη λειτουργία των χαιρετισμών.
Πρόκειται γιά τήν ιστορική Μονή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, πού κτίστηκε πάνω σ' ένα λόφο με μοναδική θέα προς τις Λίμνες Οζερού και Αμβρακίας, τό μοναστήρι τής Παναγίας τής Λιγοβιτσιάνας!
Μοιάζει σάν αετοφωλιά πάνω στό βράχο καί δεσπόζει τού κάμπου, τόν oποίο διασχίζει o Αχελώος όπως γράφει, γλαφυρά, η ηγουμένη Μακρίνα στό βιβλίο τού μοναστηριού. Δύσκολη, περιπετειώδης η ανάβαση , μά σίγουρα αξίζει τόν κόπο. Τό μοναστήρι αυτό χτίστικε γύρω στό διάστημα 1757 - 1758, καταστράφηκε κατά τήν περίοδο τής Επανάστασης τού 1821, γιά νά ανεγερθεί μετά τό τέλος τού 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πολύ περιποιημένος εσωτερικά o ναός, μέ πλήθος αγιογραφιών, δημιουργεί, μέ τήν παρουσία όλων τών ιερών προσώπων πού εικονίζονται, μιά βαθιά εσωτερική ενατένιση, στόν επισκέπτη - προσκυνητή, πού προσέρχεται ευλαβικά. Ομορφιά καί φιλόκαλη νοικοκυροσύνη, από τίς σημερινές μοναχές, συμπληρώνουν τήν ωραία παρουσία τής θαυματουργού Παναγίας τής Λιβιτσάνας, όπως τήν αποκαλούν οι ντόπιοι.
Κανένα άλλο φυτό δεν μπορεί να συναγωνισθεί
σε λαμπρότητα τα μεγάλα -μέχρι 13 εκ. πλάτους- κατακόκκινα,
μελανοπόρφυρα, ρόδινα και λευκά άνθη της.
Παραδόξως, η παιωνία ήταν μέχρι πρόσφατα
ελάχιστα γνωστή στην Ελλάδα. Η έρευνα και συστηματική μελέτη της
χλωρίδας που άρχισε το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας στις δεκαετίες
του 1970 και 1980.
Σε θεά αναγόρευσαν οι Αθηναίοι το μαγικό αυτό
φυτό - «Αθηνά Παιωνία» (Παυσανίας), ενώ ένας ανώνυμος βουκολικός
ποιητής του 3ου μ.Χ. αιώνα την ύμνησε σαν «πασάων βοτανέων βασιληίδα».
aιώνες αργότερα, στην Κίνα την ονόμαζαν Hoa wang, «βασιλιά όλων των
λουλουδιών».
Η διαδρομή της παιωνίας στην ιστορία αρχίζει από τον Oμηρο. Στην Ιλιάδα (E, 401) αναφέρεται ο μύθος του Παιώνα, μαθητή του Ασκληπιού, «ός πάντα φάρμακα οίδεν» και ο οποίος πεθαίνοντας μεταβλήθηκε σε φυτό που ονομάστηκε Παιωνία. Αυτή είναι η μυθική αφετηρία για την μετέπειτα χρησιμοποίηση του φυτού ως φαρμακευτικού σε όλο τον αρχαίο κόσμο, στη Ρώμη, στο Βυζάντιο, στην Αναγέννηση και στους νεότερους χρόνους.
Ο Ιπποκράτης (460 - 377 π.X.), στο Περί φυτών ιστορίας, μεταξύ 234 θεραπευτικών φυτών αναφέρεται στην παιωνία ως αντισπασμωδικό στην επιληψία και άλλες νευρολογικές παθήσεις.
Ο Θεόφραστος (370 - 288 π.Χ.) παραθέτει μια πρόληψη σχετικά με την συλλογή της παιωνίας: «νύκτωρ κελεύουσι ορύττειν, εάν γαρ ημέρας και οφθή τις υπό δρυοκολάπτου... κινδυνεύειν τοις οφθαλμοίς....». Τέτοιες δοξασίες μεταδίδονταν από τους βοτανοσυλλέκτες για να προστατεύουν τα πολύτιμα φαρμακευτικά φυτά από την εκμετάλλευση.
Ο Διοσκορίδης (1ος αι. μ.Χ.) στο Περί ύλης ιατρικής παραθέτει την πληρέστερη περιγραφή του φυτού, μαζί με 18 συνώνυμα (μεταξύ άλλων: αγλαοφώτις, θεοδώρητος, Ιδαίοι δάκτυλοι κ.ά.). Μας δίδει σειρά θεραπευτικών χρήσεων, κυρίως της ρίζας της ως αφέψημα για τους πόνους των νεφρών, της κύστης, ενώ για κρίσεις υστερίας και εφιάλτες υποδεικνύει τους σπόρους λιωμένους σε μέλι ή κρασί. Από έναν νεότερο κώδικα του Διοσκορίδου (Codex patavinos) διασώθηκε η μοναδική απεικόνιση της παιωνίας του αρχαίου κόσμου.
Η διαδρομή της παιωνίας στην ιστορία αρχίζει από τον Oμηρο. Στην Ιλιάδα (E, 401) αναφέρεται ο μύθος του Παιώνα, μαθητή του Ασκληπιού, «ός πάντα φάρμακα οίδεν» και ο οποίος πεθαίνοντας μεταβλήθηκε σε φυτό που ονομάστηκε Παιωνία. Αυτή είναι η μυθική αφετηρία για την μετέπειτα χρησιμοποίηση του φυτού ως φαρμακευτικού σε όλο τον αρχαίο κόσμο, στη Ρώμη, στο Βυζάντιο, στην Αναγέννηση και στους νεότερους χρόνους.
Ο Ιπποκράτης (460 - 377 π.X.), στο Περί φυτών ιστορίας, μεταξύ 234 θεραπευτικών φυτών αναφέρεται στην παιωνία ως αντισπασμωδικό στην επιληψία και άλλες νευρολογικές παθήσεις.
Ο Θεόφραστος (370 - 288 π.Χ.) παραθέτει μια πρόληψη σχετικά με την συλλογή της παιωνίας: «νύκτωρ κελεύουσι ορύττειν, εάν γαρ ημέρας και οφθή τις υπό δρυοκολάπτου... κινδυνεύειν τοις οφθαλμοίς....». Τέτοιες δοξασίες μεταδίδονταν από τους βοτανοσυλλέκτες για να προστατεύουν τα πολύτιμα φαρμακευτικά φυτά από την εκμετάλλευση.
Ο Διοσκορίδης (1ος αι. μ.Χ.) στο Περί ύλης ιατρικής παραθέτει την πληρέστερη περιγραφή του φυτού, μαζί με 18 συνώνυμα (μεταξύ άλλων: αγλαοφώτις, θεοδώρητος, Ιδαίοι δάκτυλοι κ.ά.). Μας δίδει σειρά θεραπευτικών χρήσεων, κυρίως της ρίζας της ως αφέψημα για τους πόνους των νεφρών, της κύστης, ενώ για κρίσεις υστερίας και εφιάλτες υποδεικνύει τους σπόρους λιωμένους σε μέλι ή κρασί. Από έναν νεότερο κώδικα του Διοσκορίδου (Codex patavinos) διασώθηκε η μοναδική απεικόνιση της παιωνίας του αρχαίου κόσμου.
Μετά την επίσκεψη στο Βελανιδοδάσος Ξηρομέρου και τη γνωριμία με την παιώνια, τα μέλη κατευθύνθηκαν προς τη Μονή Λιγοβιτσίου για την συμμετοχή τους στη λειτουργία των χαιρετισμών.
Πρόκειται γιά τήν ιστορική Μονή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, πού κτίστηκε πάνω σ' ένα λόφο με μοναδική θέα προς τις Λίμνες Οζερού και Αμβρακίας, τό μοναστήρι τής Παναγίας τής Λιγοβιτσιάνας!
Μοιάζει σάν αετοφωλιά πάνω στό βράχο καί δεσπόζει τού κάμπου, τόν oποίο διασχίζει o Αχελώος όπως γράφει, γλαφυρά, η ηγουμένη Μακρίνα στό βιβλίο τού μοναστηριού. Δύσκολη, περιπετειώδης η ανάβαση , μά σίγουρα αξίζει τόν κόπο. Τό μοναστήρι αυτό χτίστικε γύρω στό διάστημα 1757 - 1758, καταστράφηκε κατά τήν περίοδο τής Επανάστασης τού 1821, γιά νά ανεγερθεί μετά τό τέλος τού 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πολύ περιποιημένος εσωτερικά o ναός, μέ πλήθος αγιογραφιών, δημιουργεί, μέ τήν παρουσία όλων τών ιερών προσώπων πού εικονίζονται, μιά βαθιά εσωτερική ενατένιση, στόν επισκέπτη - προσκυνητή, πού προσέρχεται ευλαβικά. Ομορφιά καί φιλόκαλη νοικοκυροσύνη, από τίς σημερινές μοναχές, συμπληρώνουν τήν ωραία παρουσία τής θαυματουργού Παναγίας τής Λιβιτσάνας, όπως τήν αποκαλούν οι ντόπιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου